บทที่ 14 EPISODE 02 วิธีบอกเลิก [5]
“กรี๊ดดด แกทำบ้าอะไรลงไปอีเพิร์ล”
ฉันกรี๊ดแบบมีเสียงเพราะอั้นไว้ ทั้งก่นด่าทั้งทุบหัวตัวเองไม่หยุด เพราะเรื่องนี้มันน่าจะไปไกลเกินกว่าที่จะควบคุมได้แล้ว ป่านนี้คนคงรู้กันทั่วมหา’ลัยแล้วแน่ๆ หมดกัน เสียทั้งชื่อเสียทั้งโอกาส นี่ถ้าผู้ชายดีๆ คิดว่าฉันคบกับมังกรแล้วจะกล้ามาจีบฉันได้ยังไง
“เฮ้ย!”
หันกลับมาเจอมังกรนอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟาถึงเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว
“มองอะไร”
กวนตีน!
“มองนายนั่นแหละ นั่งอยู่ทำไมล่ะ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ใจอยากตะโกนไล่ให้ดังลั่นแต่ก็กลัวคนอื่นจะได้ยิน แล้วไอ้บ้านี่ก็ทำหน้ามึนเก่งเสียด้วย ไล่แล้วยังไม่รู้สึกรู้สา
“ไล่ผัวมันบาปนะเพิร์ล”
ผะ ผะ ผัว...เต็มปากเลย
“ใครเมียนาย”
“ต้องให้พูด?” มังกรย้อนถามนิ่งๆ แต่ทำฉันหน้าร้อนเป็นบ้า
“ฉันไม่ใช่เมียนาย”
“นั่นเสื้อฉัน” พูดจบปลายนิ้วของมังกรก็ชี้ตรงมาที่เสื้อยืดตัวใหญ่สีชมพูช็อกกิ้งพิงค์ที่ฉันสวมอยู่
“ก็ใช่ แต่แค่ฉันใส่เสื้อนายมันไม่ได้แปลว่าฉันต้องเป็นเมียนาย”
“อ้อ อยากให้ใส่อย่างอื่น”
ฉันอยากจะเดินเข้าไปกรี๊ดใส่หน้าเขาจริงๆ ติดตรงที่รู้ดีว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ควรเข้าไปอยู่ใกล้
ทำไมฉันเพิ่งจะมาคิดได้ตอนนี้วะเนี่ย ต้องเมาหนักเบอร์ไหนฉันถึงได้เลือกไอ้บ้านี่มา ฮือออ
“นายจะเอายังไงกับฉันก็ว่ามา”
เมื่อไม่มีทางเลือก ฉันก็ต้องบอกตัวเองให้ใจเย็นแล้วให้เขาเป็นคนเลือก แต่ฉันจะตกลงด้วยไหมเดี๋ยวค่อยว่ากัน
“คนปกติเขาเอากันยังไง ฉันก็เอาแบบนั้นแหละ”
หยาบโลนที่สุด! หมอนั่นไม่ได้แค่พูดนิ่งๆ แต่สายตาที่มองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทำฉันขนลุกซู่
“อย่ามาคิดอะไรทุเรศๆ กับฉันนะ”
“เธอรู้เหรอว่าฉันคิดอะไร”
“ก็...”
“อ้อ เธอก็กำลังคิดทุเรศๆ เหมือนกันอะดิ”
ทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย!
ฉันยืนกัดฟันกรอดจนใบหน้าตึงเปรี๊ยะ รู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองมันเต้นตุบๆ จนน่ากลัวว่ามันจะแตก
“เอาเป็นว่าฉันจะไม่เสียเวลาเถียงกับนายหรอกนะมังกร แต่ตอนนี้นายต้องออกไปจากห้องฉัน ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!” ฉันบอกอย่างถือดี
ไม่รู้หรอกว่าเขารู้มั้ยว่าพ่อฉันเป็นตำรวจ แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามหรือบอกเขาหรอก เพราะเอาเข้าจริงฉันคงไม่ยอมให้พ่อรู้เรื่องนี้แน่ๆ ไม่อย่างนั้นคนซวยจะกลายเป็นฉันแน่นอน
“ฉันอยู่ในห้องเมียตัวเองมันผิดกฎหมายข้อไหน เธอไม่ใช่ผู้เยาว์สักหน่อย”
ฉันเกลียดคำว่าผัวๆ เมียๆ ของเขาจริงๆ อีกอย่างทำไมต้องเอาเรื่องความรู้ทางด้านกฎหมายมาขู่ ทำเหมือนรู้ดีไปซะหมด น่าหมั่นไส้
ถ้าความอดทนของฉันมันเริ่มจากศูนย์ถึงร้อย ตอนนี้มันก็ถึงเก้าสิบเก้าแล้ว อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวฉันจะกรี๊ดใส่หน้าเขาแล้วจริงๆนะ!
“จริงๆ แล้วฉันเองก็ไม่ได้อยากจะเสียเวลากับเธอเหมือนกัน แต่เพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้ฉันเดือดร้อน”
“ฉันทำอะไร”
“ก็ทำแบบในคลิปนั่นไงล่ะ”
พอถูกเขาย้อน ฉันก็เถียงไม่ออก
“ไอ้คลิปบ้าๆ จากการกระทำบ้าๆ ของเธอมันกำลังทำให้ฉันเดือดร้อน และคนอย่างฉันไม่ยอมเดือดร้อนคนเดียวแน่” มังกรย้ำเสียงเข้มพร้อมกับเดินเข้ามาเอาเรื่องฉัน ตอนนี้ต่อให้ฉันจะอยากให้เขากลับไปนั่งไปนอนนิ่งๆ ที่โซฟาตามเดิมเขาก็ไม่น่าจะฟัง
“นี่ ถอยออกไปนะ” ฉันร้องบอกพร้อมทั้งพยายามไล่เขาออกไป แต่ยิ่งห้ามกลับกลายเป็นยิ่งยุเมื่อมังกรก้าวเร็วขึ้นในทันที และสามก้าวของเขาก็สามารถต้อนฉันให้ถอยกลับมายืนชิดกับผนังทางด้านหลังได้อย่างง่ายดาย หมอนี่มันร้ายกาจ!
ตึก!
แผ่นหลังของฉันชนชิดเข้ากับผนังห้องที่เย็นเฉียบจนฉันสะดุ้ง แต่นั่นก็ยังไม่น่าตกใจเท่ากับใบหน้าของมังกรที่โน้มลงมาใกล้
“หยุดนะมังกร!” ฉันยกสองมือขึ้นไปดันหน้าอกกว้างของเขาไว้เพื่อรักษาระยะห่าง แต่แรงของฉันมีไม่มากพอจะทำให้เขาหยุดหรือถอยออกไปได้เลยสักนิด หนักเข้าฉันก็ต้องหลับตาปี๋ เพราะยิ่งสบตาเขา ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาน่ากลัว
“ตอนเมาไม่เห็นเธอปอดแหกแบบนี้เลย”
เสียงรำพึงรำพันของมังกรทำให้ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิทเพราะไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ากระทบลงบนแก้มบอกฉันว่าใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากเกินไป
“จะบอกอะไรให้เอาบุญนะเพิร์ล”
ปลายนิ้วที่เขาไล้ลงมาบนผิวแก้มทำฉันยืนตัวสั่น กลัวจนจะเป็นลม ถ้าเกิดว่าเขาทุบตีฉันขึ้นมา ฉันจะทำยังไง ถ้าร้องให้คนช่วย จะมีใครได้ยินไหม
“เป็นเมียฉันน่ะ ต้องเชื่อฟังฉัน”
“ฉันไม่...”
“เถียงฉันจูบ”
“มันจะมาก...”
หมับ!
แล้วข้อมือของฉันที่เผลอยกขึ้นกลางอากาศก็ถูกเขาจับเอาไว้ แถมยังบีบแน่นจนรู้สึกปวด
“สู้ฉันปล้ำ”
หัวใจกระตุกวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ลำคอแห้งผากจนต้องลอบกลืนน้ำลาย
“เป็นเด็กดีสิเพิร์ล แล้วจะได้ไม่เจ็บตัว”
